Τα
τελευταία 2.5 χρόνια οι μνημονιακές
πολιτικές εξαθλιώνουν και φτωχοποιούν
το λαό. Τη διάλυση της χώρας έρχεται να
συμπληρώσει το 3ο Μνημόνιο που ψηφίστηκε
πριν από λίγες μέρες από την τρικομματική
κυβέρνηση. Ο λαός σε κάθε ευκαιρία
αντιστέκεται στο ειδικό καθεστώς
έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί
στη χώρα από τις τρόικες εσωτερικού και
εξωτερικού με σκοπό να εξυπηρετήσουν
αυτούς που πάντα κερδίζουν. Τα κινήματα
ανυπακοής δημιουργούν τις κύριες εστίες
αντίστασης απέναντι στις πολιτικές της
καταστροφής. Η απάντηση του κράτους σε
αυτά είναι η ένταση της καταστολής όπου
και όποτε αυτά εμφανίζονται.
Με τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Κορκονέα, η 6η Δεκέμβρη ίσως είναι φέτος πιο επίκαιρη από ποτέ. Τη στιγμή που η κυβερνητική πολιτική έχει απολέσει κάθε ίχνος κοινωνικής νομιμοποίησης, οι δυνάμεις καταστολής της ΕΛΑΣ έχουν αναλάβει να την επιβάλουν με το φόβο και τη βία. Σε κάθε κοινωνική διαμαρτυρία εμφανίζονται από τη μία ο «εχθρός λαός» και από την άλλη οι δυνάμεις καταστολής πέρα και έξω από κάθε δημοκρατικό και συνταγματικό όριο. Το παραπάνω έργο της ΕΛΑΣ δεν αποτελεί παρεκτροπή αλλά γίνεται συντεταγμένα, σύμφωνα με σχέδιο και αναπτύσσεται με ευθύνη προφανώς όλης της τρικομματικής κυβέρνησης.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, χάραξε μια φαρδιά κόκκινη γραμμή στην ελληνική κοινωνία και ανάγκασε τον καθένα να πάρει θέση. Βγήκαν τότε στο προσκήνιο δύο αντίθετοι κόσμοι που συγκρούονται, που ο ένας δεν χωράει τον άλλον, που συνεχώς θα μάχονται γιατί δε μπορεί να συνυπάρξει η εκμετάλλευση με την ελευθερία. Από τη μία μεριά, ο “γερασμένος” κόσμος του κεφαλαίου, των τραπεζών, των ΜΜΕ, της Αστυνομίας, του καπιταλισμού και του πολιτικού του προσωπικού. Από την άλλη, οι μαθητές, οι φοιτητές, ο κόσμος της μαύρης, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, η πλειοψηφία της κοινωνίας που είτε ενεργά είτε βουβά υποστήριξε τον αγώνα της νεολαίας.
Η 6η Δεκέμβρη δεν πρέπει να υπάρχει απλώς ως μια ημέρα μνημόσυνο, μία πορεία μνήμης, αλλά πρέπει να έχει πάντα έντονο πολιτικό περιεχόμενο. Ο Δεκέμβρης είναι σίγουρο ότι αποτέλεσε πόλο ριζοσπαστικοποίησης και πολιτικοποίησης μεγάλου μέρους της κοινωνίας που βρέθηκε τότε και για ένα μήνα περίπου στους δρόμους σε κάθε πόλη. Ήταν μια εξέγερση που έφερε στο προσκήνιο τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς και αποτέλεσε το εφαλτήριο για τις επόμενες διεκδικήσεις. Ειδικά στην παρούσα συγκυρία που το κράτος έκτακτης ανάγκης έχει υποκαταστήσει τη δημοκρατία και οι ασκούμενες πολιτικές έχουν το πιο σκληρό και έντονο ταξικό πρόσημο που βυθίζει το λαό στην εξαθλίωση. Η 6η Δεκέμβρη δεν αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά ένα κομμάτι της νέας πραγματικότητας που πασχίζει να δημιουργηθεί εις βάρος των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας. Είναι ένα μέρος του σχεδίου του εκφασισμένου κράτους που προσπαθεί να διασφαλίσει «ηρεμία, τάξη και ασφάλεια» για τη νέα κοινωνία της φτώχειας και της εξαθλίωσης επενδύοντας τεράστια ποσά για την καταστολή και κάνοντας χρήση μεθόδων που αναπολούν τους καιρούς της χούντας. Είναι τα πρώτα βήματα για την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Οι αφηγήσεις που περιέχει ο Δεκέμβρης του 2008 είναι πολλές. Οι ερμηνείες και τα συμπεράσματα που κανείς μπορεί να εξαγάγει ποικίλουν. Είναι όμως σίγουρο πως δίνουμε έναν αγώνα για την συγκρότηση ενός μαζικού λαϊκού κινήματος για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Ενός κινήματος που μέσα από ριζοσπαστικές δομές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης θα επιτρέψει στην χώρα να βαδίσει σε μία διαφορετική πορεία πραγματικής δημοκρατίας όπου τα συμφέροντα των λίγων δε θα στερούν το παρόν και τον μέλλον των πολλών. Ο αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης είναι πολιτικός αγώνας. Είναι αγώνας υπεράσπισης της ζωής μας, των δικαιωμάτων μας, και της ζωής κάθε νέου. Ένας αγώνας που αποτελεί δικαίωση του 15χρονου Αλέξη...
Με τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Κορκονέα, η 6η Δεκέμβρη ίσως είναι φέτος πιο επίκαιρη από ποτέ. Τη στιγμή που η κυβερνητική πολιτική έχει απολέσει κάθε ίχνος κοινωνικής νομιμοποίησης, οι δυνάμεις καταστολής της ΕΛΑΣ έχουν αναλάβει να την επιβάλουν με το φόβο και τη βία. Σε κάθε κοινωνική διαμαρτυρία εμφανίζονται από τη μία ο «εχθρός λαός» και από την άλλη οι δυνάμεις καταστολής πέρα και έξω από κάθε δημοκρατικό και συνταγματικό όριο. Το παραπάνω έργο της ΕΛΑΣ δεν αποτελεί παρεκτροπή αλλά γίνεται συντεταγμένα, σύμφωνα με σχέδιο και αναπτύσσεται με ευθύνη προφανώς όλης της τρικομματικής κυβέρνησης.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, χάραξε μια φαρδιά κόκκινη γραμμή στην ελληνική κοινωνία και ανάγκασε τον καθένα να πάρει θέση. Βγήκαν τότε στο προσκήνιο δύο αντίθετοι κόσμοι που συγκρούονται, που ο ένας δεν χωράει τον άλλον, που συνεχώς θα μάχονται γιατί δε μπορεί να συνυπάρξει η εκμετάλλευση με την ελευθερία. Από τη μία μεριά, ο “γερασμένος” κόσμος του κεφαλαίου, των τραπεζών, των ΜΜΕ, της Αστυνομίας, του καπιταλισμού και του πολιτικού του προσωπικού. Από την άλλη, οι μαθητές, οι φοιτητές, ο κόσμος της μαύρης, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, η πλειοψηφία της κοινωνίας που είτε ενεργά είτε βουβά υποστήριξε τον αγώνα της νεολαίας.
Η 6η Δεκέμβρη δεν πρέπει να υπάρχει απλώς ως μια ημέρα μνημόσυνο, μία πορεία μνήμης, αλλά πρέπει να έχει πάντα έντονο πολιτικό περιεχόμενο. Ο Δεκέμβρης είναι σίγουρο ότι αποτέλεσε πόλο ριζοσπαστικοποίησης και πολιτικοποίησης μεγάλου μέρους της κοινωνίας που βρέθηκε τότε και για ένα μήνα περίπου στους δρόμους σε κάθε πόλη. Ήταν μια εξέγερση που έφερε στο προσκήνιο τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς και αποτέλεσε το εφαλτήριο για τις επόμενες διεκδικήσεις. Ειδικά στην παρούσα συγκυρία που το κράτος έκτακτης ανάγκης έχει υποκαταστήσει τη δημοκρατία και οι ασκούμενες πολιτικές έχουν το πιο σκληρό και έντονο ταξικό πρόσημο που βυθίζει το λαό στην εξαθλίωση. Η 6η Δεκέμβρη δεν αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά ένα κομμάτι της νέας πραγματικότητας που πασχίζει να δημιουργηθεί εις βάρος των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας. Είναι ένα μέρος του σχεδίου του εκφασισμένου κράτους που προσπαθεί να διασφαλίσει «ηρεμία, τάξη και ασφάλεια» για τη νέα κοινωνία της φτώχειας και της εξαθλίωσης επενδύοντας τεράστια ποσά για την καταστολή και κάνοντας χρήση μεθόδων που αναπολούν τους καιρούς της χούντας. Είναι τα πρώτα βήματα για την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Οι αφηγήσεις που περιέχει ο Δεκέμβρης του 2008 είναι πολλές. Οι ερμηνείες και τα συμπεράσματα που κανείς μπορεί να εξαγάγει ποικίλουν. Είναι όμως σίγουρο πως δίνουμε έναν αγώνα για την συγκρότηση ενός μαζικού λαϊκού κινήματος για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Ενός κινήματος που μέσα από ριζοσπαστικές δομές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης θα επιτρέψει στην χώρα να βαδίσει σε μία διαφορετική πορεία πραγματικής δημοκρατίας όπου τα συμφέροντα των λίγων δε θα στερούν το παρόν και τον μέλλον των πολλών. Ο αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης είναι πολιτικός αγώνας. Είναι αγώνας υπεράσπισης της ζωής μας, των δικαιωμάτων μας, και της ζωής κάθε νέου. Ένας αγώνας που αποτελεί δικαίωση του 15χρονου Αλέξη...
