Το Υπουργείο Παιδείας κήρυξε έναν απροκάλυπτο πόλεμο εναντίον του Δημόσιου Αγαθού της Εκπαίδευσης, της Έρευνας και των λειτουργών τους. Έναν ανοιχτό πόλεμο που (αποτελεί βέβαια τμήμα του ευρύτερου πολέμου) έχει εξαπολύσει -η στερούμενη λαϊκής νομιμοποίησης- Κυβέρνηση του καταρρέοντος αστικού δικομματισμού, απέναντι σε όλη την κοινωνία με πρόσχημα την οικονομική κρίση. Ένας πόλεμος συστηματικής εξάρθρωσης κάθε έννοιας Κοινωνικού Κράτους και εργασιακών δικαιωμάτων, καταστροφής του περιβάλλοντος, ευτελισμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων του Συντάγματος, μετάλλαξης της πολιτικής δημοκρατικής λειτουργίας σε «παίγνιο» με τελικό στόχο μια νέα συσσώρευση υπέρ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Εν μέσω θέρους και μετά από «κοπιαστικό διάλογο» της υπουργού με τον καθρέφτη, ψηφίστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία της βουλής (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, νόμος εξειδίκευσης του μνημονίου στα Πανεπιστήμια. Η μετατροπή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε εμπόρευμα, η εναρμόνιση του εργαζόμενου στην κοινωνία του μνημονίου και το τέλος της δημοκρατίας, της συλλογικότητας, των διεκδικήσεων, συμπυκνώνονται στο νόμο Διαμαντοπούλου. Οι αγώνες ενάντια στο νόμο άρχισαν ως άμεση απάντηση το Σεπτέμβρη, με 300 καταλήψεις πανελλαδικά να δείχνουν την πλήρη αντίθεση του φοιτητικού κινήματος. Η υποχώρησή του, έφερε μαζί της μια περίοδο νηνεμίας και κανονικότητας στις σχολές. Τώρα, που διακυβεύεται η οριστική εφαρμογή του νόμου μέσα από τις εκλογές για το Συμβούλιο Διοίκησης οι εστίες αντίστασης αναζωπυρώνονται…
Μιλάμε για έναν νέο κοινό αγώνα των φοιτητών, των οποίων η δωρεάν φοίτηση καταργείται και τα πτυχία διαλύονται. Των καθηγητών, η εργασία των οποίων μπαίνει στα στενά καλούπια των τεχνοκρατών-manager και οι εργασιακές συνθήκες χειροτερεύουν. Των εργαζόμενων στα Πανεπιστήμια, οι οποίοι ζουν με μισθούς πείνας και κινδυνεύουν να απολυθούν λόγω της εφεδρείας.
Στην πράξη λοιπόν συγκροτείται ένα μέτωπο όπου ο ένας πληττόμενος στέκεται στο πλευρό του άλλου και κανείς δε μένει μόνος του στην κρίση, γιατί συνειδητοποιούν ότι ο εχθρός είναι κοινός: είναι η μνημονιακή πολιτική του κεφαλαίου, ο νόμος για τα πανεπιστήμια και οι πολιτικοί του εκφραστές. Το μέτωπο αυτό, της έμπρακτης αλληλεγγύης, το βλέπουμε πια στην πράξη, εκεί όπου οι φοιτητές και οι καθηγητές στέκονται στο πλευρό των φυλάκων και των καθαριστριών που απολύονται, των διοικητικών που βγαίνουν στην εφεδρεία, και που και αυτοί με τι σειρά τους θα σταθούν δίπλα στους φοιτητές που διαγράφονται, απέναντι στα δίδακτρα που έρχονται, δίπλα στους συμβασιούχους-ωρομίσθιους που απολύονται και στους υπόλοιπους εργαζόμενους που θα επακολουθήσουν.
Τώρα που γίνεται ξεκάθαρο ότι οι από πάνω είναι αλλεργικοί στη δημοκρατία και συνεχώς πληθαίνουν οι όψεις ενός κράτους έκτακτης ανάγκης που μορφοποιείται μέσα από συνεχείς δημοκρατικές εκτροπές, στα πανεπιστήμια βλέπουμε όψεις από τη δημοκρατία των από κάτω, μέσα από τις κοινές συνελεύσεις, εκεί όπου η γνώμη του καθενός μετράει το ίδιο και η απόφαση λαμβάνεται από κοινού. Αυτή η δημοκρατία έρχεται σε απόλυτη ρήξη με τη «δημοκρατία» - απουσία της πλειοψηφίας, τη «δημοκρατία» του Νόμου Πλαίσιο, που εξαντλείται τη στιγμή της εκλογής, για να λειτουργεί το Συμβούλιο Διοίκησης ανεξέλεγκτα και αυταρχικά..
Το αν θα τα καταφέρουμε τελικά, θα εξαρτηθεί από την έκβαση συνολικά των κοινωνικών αγώνων της νεολαίας, των εργαζόμενων, των ανέργων, ουσιαστικά της πλειοψηφίας της κοινωνίας απέναντι στην οικτρή μειοψηφία των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων. Το πανεπιστήμιο έχει να συμβάλει δείχνοντας το νικηφόρο δρόμο με το κοινό μέτωπο στη βάση των υλικών συμφερόντων, με τις δομές συμμετοχικής δημοκρατίας των από κάτω.
Εν μέσω θέρους και μετά από «κοπιαστικό διάλογο» της υπουργού με τον καθρέφτη, ψηφίστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία της βουλής (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, νόμος εξειδίκευσης του μνημονίου στα Πανεπιστήμια. Η μετατροπή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε εμπόρευμα, η εναρμόνιση του εργαζόμενου στην κοινωνία του μνημονίου και το τέλος της δημοκρατίας, της συλλογικότητας, των διεκδικήσεων, συμπυκνώνονται στο νόμο Διαμαντοπούλου. Οι αγώνες ενάντια στο νόμο άρχισαν ως άμεση απάντηση το Σεπτέμβρη, με 300 καταλήψεις πανελλαδικά να δείχνουν την πλήρη αντίθεση του φοιτητικού κινήματος. Η υποχώρησή του, έφερε μαζί της μια περίοδο νηνεμίας και κανονικότητας στις σχολές. Τώρα, που διακυβεύεται η οριστική εφαρμογή του νόμου μέσα από τις εκλογές για το Συμβούλιο Διοίκησης οι εστίες αντίστασης αναζωπυρώνονται…
Μιλάμε για έναν νέο κοινό αγώνα των φοιτητών, των οποίων η δωρεάν φοίτηση καταργείται και τα πτυχία διαλύονται. Των καθηγητών, η εργασία των οποίων μπαίνει στα στενά καλούπια των τεχνοκρατών-manager και οι εργασιακές συνθήκες χειροτερεύουν. Των εργαζόμενων στα Πανεπιστήμια, οι οποίοι ζουν με μισθούς πείνας και κινδυνεύουν να απολυθούν λόγω της εφεδρείας.
Η Εκπαιδευτική Κοινότητα αντιστέκεται ενωτικά και παράγει νίκες.
Η συναίσθηση για τον κοινό αυτό αγώνα, μετουσιώθηκε σε πράξη με τη δημιουργία πολλών πρωτοβουλιών φοιτητών-καθηγητών-εργαζόμενων σε διάφορα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα (ΕΜΠ, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΑΠΘ, ΕΚΠΑ, ΤΕΙ Ιωαννίνων κ.α.) με στόχο την ακύρωση των εκλογών για τα Συμβούλια Διοίκησης. Οι πρωτοβουλίες αυτές, πέρα από την υλοποίηση του στόχου τους, αναδεικνύουν ένα αντιπαράδειγμα κοινωνικής οργάνωσης βασισμένο στη δημοκρατική συμμετοχή όλων μέσω της συλλογικής συζήτησης, στη δύναμη της συλλογικότητας και στην αλληλεγγύη, οικοδομώντας το δικό μας υπόδειγμα για το Πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ.
Στην πράξη λοιπόν συγκροτείται ένα μέτωπο όπου ο ένας πληττόμενος στέκεται στο πλευρό του άλλου και κανείς δε μένει μόνος του στην κρίση, γιατί συνειδητοποιούν ότι ο εχθρός είναι κοινός: είναι η μνημονιακή πολιτική του κεφαλαίου, ο νόμος για τα πανεπιστήμια και οι πολιτικοί του εκφραστές. Το μέτωπο αυτό, της έμπρακτης αλληλεγγύης, το βλέπουμε πια στην πράξη, εκεί όπου οι φοιτητές και οι καθηγητές στέκονται στο πλευρό των φυλάκων και των καθαριστριών που απολύονται, των διοικητικών που βγαίνουν στην εφεδρεία, και που και αυτοί με τι σειρά τους θα σταθούν δίπλα στους φοιτητές που διαγράφονται, απέναντι στα δίδακτρα που έρχονται, δίπλα στους συμβασιούχους-ωρομίσθιους που απολύονται και στους υπόλοιπους εργαζόμενους που θα επακολουθήσουν.
Τώρα που γίνεται ξεκάθαρο ότι οι από πάνω είναι αλλεργικοί στη δημοκρατία και συνεχώς πληθαίνουν οι όψεις ενός κράτους έκτακτης ανάγκης που μορφοποιείται μέσα από συνεχείς δημοκρατικές εκτροπές, στα πανεπιστήμια βλέπουμε όψεις από τη δημοκρατία των από κάτω, μέσα από τις κοινές συνελεύσεις, εκεί όπου η γνώμη του καθενός μετράει το ίδιο και η απόφαση λαμβάνεται από κοινού. Αυτή η δημοκρατία έρχεται σε απόλυτη ρήξη με τη «δημοκρατία» - απουσία της πλειοψηφίας, τη «δημοκρατία» του Νόμου Πλαίσιο, που εξαντλείται τη στιγμή της εκλογής, για να λειτουργεί το Συμβούλιο Διοίκησης ανεξέλεγκτα και αυταρχικά..
Το αν θα τα καταφέρουμε τελικά, θα εξαρτηθεί από την έκβαση συνολικά των κοινωνικών αγώνων της νεολαίας, των εργαζόμενων, των ανέργων, ουσιαστικά της πλειοψηφίας της κοινωνίας απέναντι στην οικτρή μειοψηφία των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων. Το πανεπιστήμιο έχει να συμβάλει δείχνοντας το νικηφόρο δρόμο με το κοινό μέτωπο στη βάση των υλικών συμφερόντων, με τις δομές συμμετοχικής δημοκρατίας των από κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου